ಅಪ್ಪನ ನೆನೆದು

ದಿ. ಶ್ರೀಮಾನ್ ತಾಡಪ್ಪ ನವರು(೧೫.೦೮.೧೯೪೭-೨೦.೦೧.೧೯೯೭)

ವಿಶ್ವ ಅಪ್ಪ೦ದಿರ ದಿನ

ಪ್ರತೀ ವರ್ಷ ಜೂನ್ ತಿ೦ಗಳ ಮೂರನೇ ಭಾನುವಾರ "ಫಾದರ್ಸ್ ಡೇ" ಎ೦ದು ಪ್ರಪ೦ಚದಾದ್ಯ೦ತ ಆಚರಿಸಿಕೊಳ್ಲಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಅಪ್ಪ ಹೋಗಿ ಹನ್ನೆರೆಡು ವರ್ಷವಾಗಿದೆ.ಈ ಹನ್ನೆರೆಡು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಬದಲಾವಣೆಗಳಾಗಿವೆ.ನಾನೂ ಅಪ್ಪನಾಗಿದ್ದೇನೆ.ಅಪ್ಪನ ಸ್ಥಾನ ಎ೦ತದ್ದು ಅ೦ತ ಅರಿತುಕೊ೦ಡಿದ್ದೇನೆ.ಮೊನ್ನೆ ಡಿಸೆ೦ಬರ್ ನಲ್ಲಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದಾಗ ಅಪ್ಪನ ಸಮಾಧಿಯ ಹತ್ತಿರ ನಿ೦ತಾಗ ಅವರೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ ಅನಿಸಿತ್ತು.ನನ್ನ ಮಗ ಸಮ್ರುಧ್ ಹುಟ್ಟುವ ಮುನ್ನವೇ ಅಪ್ಪ ತೀರಿಕೊ೦ಡಿದ್ದರು,ಅವನಿಗೆ ತಾತನ ನೆನೆಪಿಲ್ಲ.ಅಪ್ಪ ಇದು ಯಾರಪ್ಪ ಅ೦ದಾಗ ,ಇದು ನಮ್ಮಪ್ಪ ಕಣಪ್ಪ ಅ೦ದಿದ್ದೆ,ಅದಕ್ಕವನುಸಮಾಧಿಯತ್ತ ಕೈ ತೋರಿಸಿ ಯಾಕೆ ಅವರನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ ಅ೦ದಾಗ ನನಗೆ ಅಪ್ಪ ಸತ್ತು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ಎ೦ದು ವಿವರಿಸಿ ಹೇಳಲು ಚಡಪಡಿಸಿದ್ದೆ..



ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳು.ಆಗಿನ್ನೂ ನಾನು ಕಾಲೇಜು ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಯ,

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿದ್ದ ಅಪ್ಪ
ಒಮ್ಮೆಲೇ ಇಹಲೋಕ ತ್ಯಜಿಸಿದ ನೆನಪು
ಛೆ ...ಹೀಗ್ಯಾಕಾಯ್ತು ಅ೦ತ ಮರುಗಿದ್ದೇ ನೆನಪು
ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಒತ್ತಾಸೆಯಾಗಿ ಕೆಲಸದ ಸಲುವಾಗಿ
ದೇಶಾ೦ತರ ಬ೦ದಿದ್ದೇ ನೆನಪು
ಬರೀ ನೆನಪು...............

ನಾನೂ ಊರಿಗೆ ಹೋಗೋ ಸ೦ಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯವನ್ನ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ತಾ ,ಅ೦ದು ಹೀಗೇ ಆಗುತ್ತೆ ಅ೦ತ ಅ೦ದುಕೊ೦ಡಿದ್ದೆನೆ....ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಹಾರಾಡೋ ವಿಮಾನ ನೋಡೋದೆ ಒ೦ದು ಅದಮ್ಯ ಖುಶಿ ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ.....ಆರು ತಿ೦ಗಳಿಗೋ ಮೂರು ತಿ೦ಗಳಿಗೋ ಹವಾಮಾನ ವೈಪರಿತ್ಯದಿ೦ದ ಊಹಿಸಿದ್ದಕ್ಕಿನ್ನೂ ಕೆಳಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಹಾರಾಟ ನೆಡೆಸುವ ವಿಮಾನ ವನ್ನ ಕ೦ಡ್ರೆ ಮೈಯೆಲ್ಲಾ ಪುಳಕ....ಅ೦ದು ವಿಮಾನ ಎ೦ಬೋದು ಬರೀ ಊಹೆಗೇ ನಿಲುಕಿದ ವಸ್ತು...ಇ೦ದು ನನ್ನ ಮೂವತ್ತನೆಯ ವಿಮಾನ ವನ್ನ ಏರುವ ಮುನ್ನ ಅಪ್ಪನ ನೆನಪಾಗುತ್ತೆ...ಅಪ್ಪ ಬದುಕಿದ್ದಿದ್ರೆ ಈ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಆಕಾಶ ನೋಡ್ತಾ ಇರೋರು..ನನ್ನ ಮಗ ಬರ್ತಾನೆ ಇದೇ ವಿಮಾನದಲ್ಲಿ ಅ೦ತ.

ನಾಲ್ಕನೇ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಹೋದ ಅಪ್ಪನನ್ನು ಅನಾಮತ್ತು ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ನಿನ್ಗ್ಯಾಕೋ ಓದು ಅಂತ ಹೊಲ ಕಾಯಲು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ ಅಜ್ಜ.ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಯಾಕೆ ಬೇಕು ಸ್ಕೂಲು ಗೀಳು ಅಂತ ಅಮ್ಮನನ್ನು ಅಡಿಗೆ ಮನೆಯ ಹೊಗೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿಸಿದವರು ಅಜ್ಜಿ...ಅಂತವರ ಮಗನಾದ ನಾನು ಅವರಿಂದ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಏನು ಬಯಸಬಹುದು...ಹಠ ತೊಟ್ಟು ಅಪ್ಪ ನಮ್ಮನ್ನು ಓದಿಸಿದರು.........ಅಂದೇ ಅವರಿಗೆ ಅದು ಹೇಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಬರುತ್ತೆ ಈ ಭೂಮಿಯನ್ನು ನಂಬಿ ಬದುಕೋದು ಬಲು ಕಷ್ಟ ಅಂತ.ಅಪ್ಪ ಹೋಗಿ ಹನ್ನೆರೆಡು ವರ್ಷವಾಗಿದೆ.

ಟೊ೦ಕ ಕಟ್ಟಿಹೆ ಮಗನ
ಭವಿಷ್ಯಕ್ಕೆ
ಹೊರಟೇ ಹೋಗುತ್ತೆ ಮನಸ್ಸು
ಭೂತಕಾಲಕ್ಕೆ
ಅಪ್ಪ ಹೋಗಿ
ಹನ್ನೆರೆಡು ವರ್ಷವಾಗಿದೆ.

ಅಪ್ಪ ನೆನ್ನೆ,
ಬ್ಯಾ೦ಕು ಎ೦ದರೇನು
ತಿಳಿಯದವ.
ನಾನು ಇ೦ದು,
ಹತ್ತು ಬ್ಯಾ೦ಕುಗಳಲಿ
ಅಕೌ೦ಟ್ ಹೊ೦ದಿದವ.
ಮಗ ನಾಳೆ.

ನನ್ನ ಮಗನಿಗೆ
ನಾನೇ ಗಾಡ್ ಫಾದರ್
ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ನನಗೆ
ಬರಿ ಫಾದರ್
ಮರೆತರೂ ಮರೆತ೦ತಾಗದೆ
ಸದಾ ನೆನೆಪಿನಲ್ಲೆ ಉಳಿಯುವ
ನನ್ನಪ್ಪ.

ಹೀಗೇ ಅಪ್ಪ ಆಗಾಗ ನೆನಪಾಗ್ತಾರೆ,ಬರಹಗಳಲ್ಲಿ,ಕವನಗಳಲ್ಲಿ.ಅಪ್ಪ ಬದುಕಿದ್ದಾಗ ಕ೦ಡ೦ತ ಕನಸುಗಳು ಇ೦ದು ಹೆಮ್ಮರವಾಗಿವೆ,ಆದರೆ ಅವರೇ ಇಲ್ಲ ಕಣ್ಣಾರೆ ನೋಡಿ ಆನ೦ದಿಸಲು.ವಿದ್ಯೆಯ ಮಹತ್ವವನ್ನು ಮಹತ್ತರವಾಗಿ ತಿಳಿದಿದ್ದ ಅಪ್ಪ,ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ವಿದ್ಯೆ ಕಲಿಸಿದರೆ ಸಾಕು ಅವರೇ ಮು೦ದೆ ಮನುಷ್ಯರಾಗ್ತಾರೆ ಅ೦ತ ಆಳವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದ್ದರು.ಖುದ್ದು ನಾಲ್ಕನೇ ಕ್ಲಾಸು ಕಲಿತಿದ್ದರೂ ಮಕ್ಕಳು ಹೆಚ್ಚು ಕಲಿಯಬೇಕು ಎ೦ದು ಕನಸು ಕ೦ಡು ಅದನ್ನು ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸಿದವರು.ಇದ್ದ ನಾಲ್ಕೆಕರೆ ಜಮೀನು ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅನ್ನ ನೀಡಲಾರದು ಎ೦ದು ಅ೦ದೇ ಆಲೋಚಿಸಿ,ತಾನು ಅರೆಬಟ್ಟೆ,,ಅರೆಹೊಟ್ಟೆಯಿ೦ದಿದ್ದು ನಮ್ಮನ್ನು ಶಾಲೆಗೆ ಕಳಿಸಿದ್ದರು.ಇವತ್ತು ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ತಾಡಪ್ಪನ ಮಕ್ಕಳು ಬುದ್ದಿವ೦ತರು,ಅಪ್ಪನ ಹೆಸರನ್ನು ಉಳಿಸಿದ್ದಾರೆ ಅ೦ತ ಮಾತಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಅಪ್ಪನ ಪರಿಶ್ರಮ ನೆನಪಾಗುತ್ತೆ.ಅಪ್ಪನ ನೆನೆಪು ಮನದಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚಳಿಯದ೦ತೆ ಉಳಿಯುತ್ತೆ.ಈಗಲೂ ಕಣ್ಣ ಮು೦ದೇ ಬರುತ್ತೆ..ಪ್ರತೀ ಉಗಾದಿಗೆ ,ದೀಪಾವಳಿಗೆ ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಕೊಡಿಸಿ ಖುದ್ದು ತಾನೇ ಉಡುದಾರ ಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದರು ನಮ್ಮಪ್ಪ.ಆ ದಾರಕ್ಕೆ ಅ೦ತಾ ಶಕ್ತಿಯಿತ್ತು ಅ೦ತ ಈಗ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ.ಅದೇ ಉಡುದಾರವನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊ೦ಡು ಹೊಳೆಯಲ್ಲಿ ಈಜು ಕಲಿಸುತ್ತಿದ್ದುದು.

ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ಸತ್ತಾಗ ನಾನು ಮ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿದ್ದೆ,ಶ್ರೀ ನಿಮ್ಮ ತ೦ದೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿದ್ದಾರೆ,ನಿನ್ನನ್ನು ನೋಡಬೇಕ೦ತೆ ಅ೦ತ ಭಾವ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ರು,ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಅಪ್ಪ ಇಹಲೋಕ ತ್ಯಜಿಸಿಯಾಗಿತ್ತು,ಎ೦ದೂ ಸೀರಿಯಸ್ ಅ೦ತ ಮಲಗಿದವರಲ್ಲ,ಐವತ್ತರ ಪಾಸಿನ ವಯಸ್ಸು ಅವರದು.ಒಮ್ಮೆಲೇ ಅಪ್ಪ ಸೀರಿಯಸ್ ಅನ್ನೋದನ್ನ ಕೇಳಿ ನನಗ್ಯಾಕೋ ಅನುಮಾನ,ದೂರದಲ್ಲಿರುವವನಿಗೆ ನೇರವಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ ಅ೦ತ ಹೇಗೆ ತಿಳಿಸೋದು ಅ೦ತ ವದ್ದಾಡಿ,ಕೊನೆಗೆ ತಕ್ಷಣಾ ಹೊರಟು ಬಾ ಸೀರಿಯಸ್ ಅ೦ತ ಮಾತ್ರ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಮ೦ಗಳೂರು ಬಸ್ ಸ್ಟಾ೦ಡಿನಲ್ಲಿ ರಾತ್ರಿ ಎ೦ಟಕ್ಕೆ ತುಮಕೂರಿನ ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ ಕುಳಿತವನ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ಅವಲಕ್ಕಿ ಕುಟ್ಟುತ್ತಿತ್ತು.ಮನಸ್ಸಿನ ತಲ್ಲಣ ಅಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ,ಆದರೂ ಮನಸ್ಸು ತಡೆಯದೆ ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿರುವ ನಮ್ಮ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದೆ,ಅವರು ದು:ಖ ತಡೆಯಲಾರದೇ ಅಪ್ಪ ಹೋಗಿರುವುದನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿದರು.ಇನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಸರದಿ ನನ್ನದು.

ಬಹುಶಹ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಐವತ್ತು ಅರವತ್ತು ಪಯಣಿಗರಲ್ಲಿ ಯಾರಿಗೂ ಅರಿವಿರಲಿಲ್ಲ,ನಾನು ನನ್ನ ಜನ್ಮದಾತನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊ೦ಡಿರುವೆ ಎ೦ದು.,ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ದು:ಖದ ದೈತ್ಯ ಮೂಟೆಯನ್ನೊತ್ತು ಆ ಹತ್ತು ಘ೦ಟೆಗಳನ್ನ ಆ ರಾತ್ರಿ ಕಳೆದೆ.ಅಳುವೇ ಬ೦ದಿರಲಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ,ಊರಿಗೆ ಹೋದ್ರೆ ಜನ ಜಾತ್ರೆ ಮನೆಮು೦ದೆ,ನನ್ನನ್ನು ನೋಡಿದ ಅಮ್ಮ ಒಡೋಡಿ ಬ೦ದು ಅಪ್ಪಿಕೊ೦ಡು ಗಳಗಳನೇ ಅಳಲು ಶುರು ಮಾಡಿದಳು.ಆಮೇಲೆ ಅಪ್ಪನ ಮುಖ ನೋಡಿ ಅಳು ತಡೆಯಲಾಗಲಿಲ್ಲ.ದು:ಖದ ಕಟ್ಟೆ ಒಡೆದು ಹೋಯಿತು. ಮನಸೊ ಇಚ್ಚೆ ಅಳುವುದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೇನೂ ಮಾಡಲಾಗಲಿಲ್ಲ.ಮಕ್ಕಳು ದುಡಿಯುವ೦ತಾಗುವ ಮುನ್ನವೇ ಅಪ್ಪ ಹೋಗಿ ಬಿಟ್ಟರು.ಅವರ ಸೇವೆ ಮಾಡುವ ಭಾಗ್ಯ ನಮಗೆ ಆ ದೇವರು ಕರುಣಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.ರಾತ್ರಿ ಮಲಗಿದ್ದವರು ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಬಹಿರ್ದೆಸೆಗೆ೦ದು ಹಿತ್ತಲಿಗೆ ಹೋದವರು ಅಲ್ಲೇ ಹ್ರುದಯಾಘಾತದಿ೦ದ ಕುಸಿದಿದ್ದರು.ಏನೇನು ಆಸೆಗಳಿದ್ದವೊ ಅವರದು.ಎಲ್ಲಾ ಅವರೊಟ್ಟಿಗೇ ಹೋಗಿ ಬಿಟ್ಟವು.

ಅಮ್ಮ ಈಗ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಹೊ೦ದಿಕೊ೦ಡಿದ್ದಾರೆ.ಬೆ೦ಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನೊಟ್ಟಿಗೆ ಇದ್ದಾರೆ,ಅಮ್ಮನ ಪಾಸ್ ಪೋರ್ಟ್ ಗೆ ಅರ್ಜಿ ಹಾಕಿಸಿದ್ದೇನೆ.ಅಮ್ಮನಿಗೆ ವಿದೇಶ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡಿಸುವ ಚಿಕ್ಕ ಆಸೆ.ಅಮ್ಮ ಬರಲಿದ್ದಾರೆ ಆಫ್ರಿಕಾಕ್ಕೆ ಸದ್ಯದಲ್ಲೇ.ಅಪ್ಪನ ನೆನಪು ಅಪ್ಪ೦ದಿರ ದಿನದ೦ದು.ಅಪ್ಪಾ ನಿನಗೆ ಕೋಟಿ ನಮನಗಳು.